درود بر همراهان عزیز
امیدوارم همگی سرحال و سلامت باشید
سپاس از مطالب خوب و همراهی همدیگر به زیبایی
برخی از ما از نوشتن یا گفتن در مورد خودمون نگرانیم
نگرانیم که زیرسوال بریم…
نگرانیم مطلبمون رو مسخره کنند یا خودمون رو
نگرانیم بگند این چقدر لوسه
یا این چقدر خودش رو تحویل می گیره که فکر می کنه مطالبش خیلی ارزشمندند که می نویسه…
و بسیاری از مردم ما همینکار رو انجام می دن
یعنی دیگران رو مسخره می کنند
غیبت می کنند
کنایه می زنند یا تیکه میان…
اما در مقابل اینگونه افراد افرادی هم هستند که تحسین می کنند
تقدیر می کنند
قدردانی و سپاسگزاری می کنند…
اگر درصد بگیریم به نظرم می رسه که تعداد افرادی که تحسین می کنند بیشتر از کسانیه که تمسخر می کنند
ولی چرا حتی اگر بین ده نفر ۹دنفر تحسین کنند و ۱ نفر تمسخر کنه برای بیشتر ما اون یک تمسخر مهم می شه و تحسین ها چندان اثری ندارن؟!
دلیلش برمی گرده به والدین و اطرافیان و معلمان…
والدین چند درصد کارها رو تحسین می کنند و چند درصد رو تحسین نمی کنند
والدین چند درصد کارهای اشتباه رو نکوهش می کنند و چند درصد رو نمی کنند…
والدین همه کارهای اشتباه رو نکوهش می کنند یعنی ۱۰۰ درصد
والدین برخی از کارهای خوب رو تقدیر و تشویق می کنند شاید حدود ۱۰ درصد
کودک نوپا که می خواد وایسته مورد تحسین والدین قرار می گیره
چون داره یه کاری رو یاد می گیره…
این کودک وقتی بزرگ شد همش در حال یادگیریه ولی برای یادگیری هاش کمتر تحسین می شه اما برای اشتباهاتش حتمن نکوهش می شه
اینطوری فرد یاد می گیره که خودش رو هم هنگام یادگیری تحسین نکنه و اون رو مهم قلمداد نکنه
موفقیت هاش رو مهم نمی بینه و خودش رو تحسین نمی کنه
ولی وقتی با شکست مواجه می شه همش خودش رو سرزنش می کنه
در حالی که باید برعکس باشه
در حالیکه باید به خودش بگه وقتی داشتم راه رفتن رو یاد می گرفتم چقدر تحسین برانگیز بود
چون داشتم کاری رو یاد می گرفتم که قبلن بلد نبودم… بنابر این هر کار تازه ای که یاد می گیرم و موفق می شم به همون اندازه تحسین برانگیزه
و اگر شکست بخورم طبیعیه
چندین بار می افتم تا بالاخره راه رفتن رو یاد می گیرم طبیعیه…
پس شکست طبیعیه و نکوهش نداره بلکه این موفقیته که خارق العاده است و قابل تحسینه….
چقدر داریم برعکس عمل می کنیم…
خودمون هم حالا شدیم والدینی که کپی والدین قبلی عمل می کنیم چه در رابطه با دیگران چه در رابطه با خودمون…
خودمون رو تحسین کنیم و به تحسین های دیگران اهمیت بدیم و نکوهش ها و تمسخر ها رو نادیده بگیریم..
البته مقوله انتقاد جداست… انتقاد نه تحسین هست و نه نکوهش…
انتقاد ؛ بررسی یک رخداد هست برای انجام بهتر آن…
پس از فرصت پیش آمده استفاده کنید و داستان هاتون رو اینجا بنویسید که کلی مزیت داره
یکیش برای خودتون هست که نوشتن رو تمرین می کنید
دومیش باز برای خودتون هست که با نوشتن، مساله رو بهتر برای خودتون بازبینی می کنید
سومیش باز برای خودتون هست که از بقیه و من ، بازخورد دریافت می کنید..
چهارمیش هم برای بقیه هست که یک تجربه رو مطالعه کردن و از خود تجربه یا تحلیل اون استفاده می برند
خودمون و دیگران رو تحسین کنیم…
شاداب و سلامت باشید
شبتون خوش در آرامش
سینا یاوریان
سخنران، مدرس و مشاور روانشناسی: