این پرسشنامه توسط لیتلتون و همکاران در سال ۲۰۰۵ جهت ارزیابی میزان نگرانی افراد پیرامون شکل ظاهری خود ساخته شد. جهت ارزیابی و تهیه این پرسشنامه لیتلتون و همکاران آن را بر روی ۱۴۰۳ زن ۱۸ تا ۵۵ ساله اجرا کردند(۲۰۰۸).
نمره‌ای که هر آزمودنی در این آزمون می‌تواند کسب کند بین ۱۹ و ۹۵ خواهد بود.
هرچه نمره شما در این آزمون بزرگ‌تر باشد شما بیشتر نگران ظاهر بدن خود هستید.
در پژوهش لیتلتون و همکاران(۲۰۰۵) برای متغیر تصویر ذهنی از بدن، ۴ زیر مقیاس ؛ وارسی ظاهر بدن، نارضایتی از ظاهر بدن ، عملکرد اجتماعی و مخفی کردن نقایص ادرک شده، ارائه شده است.
این پرسشنامه از نوع خودگزارشی بوده و مشتمل بر ۱۹ عبارت است.
پاسخ‌های آزمون بر روی مقیاس ۵ درجه‌ای ( هرگز ، به ندرت ، گاهی اوقات ، اغلب ، همیشه) تنظیم شده است.
نتایج نشان دهنده‌ی دو عامل مهم و معنادار بود که عامل اول از ۱۲ ماده تشکیل شده و نارضایتی و خجالت فرد از ظاهر خود ، وارسی کردن و مخفی کردن نقایص ادراک شده را در بر می‌گیرد. عامل دوم با هفت ماده میزان تداخل نگرانی درباره ظاهر را در عملکرد اجتماعی فرد نشان میدهد.
عامل دوم با هفت ماده میزان تداخل نگرانی درباره ظاهر را در عملکرد اجتماعی فرد نشان میدهد. تداخل نگرانی درباره ظاهر، در عملکرد اجتماعی فرد زمانی اتفاق می‌افتد که ظاهر فرد برای او آن قدر اهمیت پیدا می‌کند که عملکرد و روابط اجتماعی او را تحت تأثیر قرار داده و در این رابطه مشکلاتی را ایجاد می‌کند. به عنوان مثال خانمی که از ظاهر باردار خود ناراضی است به شرکت در فعالیت‌های اجتماعی تمایلی ندارد یا خود را به خاطر ظاهر خود از شرکت در این گونه فعالیت‌ها و مجالس محروم می‌کند.
پروزینسکی و کش (۱۹۹۳) معتقد هستند که تصویر بدن به دریافت‌ها، اندیشه‌ها ، احساس‌ها در مورد بدن و تجربه‌های بدنی اطلاق می‌شود.
تصویر بدنی ، تصور ، نگرش و دیدگاهی است که فرد درباره ظاهر خود دارد به طوری که این تصویر و برداشت در صورت منفی یا مثبت بودن می‌تواند در جنبه‌های گوناگون زندگی فرد و همچنین بر رفتار وی در مکان‌های مختلف تاثیرگذار باشد. این تصویر، تحت تاثیر عواملی چون رشد جسمانی، سوانح ، آسیب‌ها و جرحات قرار گیرد و باعث ایجاد نگرانی در فرد شود. گاه این نگرانی از تصویر بدنی و ظاهر تا جایی افزایش می‌یابد که باعث ایجاد مشغله‌های ذهنی گشته و افراد ، وقت و هزینه زیادی را صرف ظاهر خود می‌کنند( گیلین و لِوکویتس، ۲۰۱۲).
دکتر سینا یاوریان در سال ۱۳۹۴ جهت بررسی این نگرانی، این پرسشنامه را در اختیار ۳۰ نفر از زنان باردار ۷ و ۸ ماهه قرار داد و مقاله‌ای تحت عنوان “تاثیر نگرانی از ظاهر بدن زنان باردار بر عملکرد اجتماعی آنها” نگاشت.
کاتریر بیان می‌دارد که خودپنداره (self-concept)، سن، ورزش‌های پیشین، ورزش‌های کنونی و دفعات بارداری در پیش‌بینی تمرکز انرژی روانی بر ارزیابی تصویر ذهنی از بدن موثر هستند. آن نشان میدهد که رضایت زنان در مورد بدن خود در دوران بارداری یک پیش‌بینی‌کننده مهم خودپنداره او در طول بارداری می‌باشد.
آنچه از پژوهش‌های مطرح شده می‌توان نتیجه گرفت این است که زنان به بدن خود اهمیت بسیاری می‌دهند و در جهت حفظ بدن خود به صورت ایده‌آلی که جامعه تعریف کرده است یا خود چنین می‌اندیشند که باید باشند تالش بسیاری صرف می‌کنند تا بتوانند همواره تصویر ذهنی مطلوبی از بدن خود داشته باشند تا با عزت نفس بالا در جامعه به فعالیت خود ادامه دهند. به نظر می‌رسد هر عاملی که بدن تعریف شده ایده‌آل را از شکل خود خارج کند تصویر ذهنی نیز در ذهن زنان تغییر می‌کند و آنها را دچار یاس و تا حدودی افسردگی می‌کند و عزت نفس آنها را کاهش میدهد. بارداری یکی از عواملی است که شکل بدن را تغییر میدهد. یافته‌های برونر(۱۹۹۶) نشان میدهد که بیماری‌ها باعث کاهش کنترل بر بدن شده، موجب احساس بی‌کفایتی فرد از بدنش شده و ناامنی و تصویر ذهنی منفی ایجاد می‌کند. اگرچه بارداری بیماری نیست اما آن می‌تواند شبیه بیماری جلوه‌گر شود. عالئمی را بروز میدهد که هم از نظر ظاهری در بودن فرد تغییر ایجاد می‌کند و هم از نظر فعل و انفعالاتی که در درون بدن رخ می‌دهند، می‌تواند شبیه یک بیماری تفسیر گردد. در ضمن اینکه زنان در دستیابی به اندامی باریک در نیمه پایین بدن رضایت‌مندی دارند بنابراین تغییر نامناسب در این قسمت می‌تواند در نارضایتی از تصویر بدن موثر واقع شود.
در جامعه امروزی تاکید فرهنگی-اجتماعی بسیاری بر روی جذابیت و تناسب جسمانی وجود دارد. طبق تحقیقات، فشارهای اجتماعی در مورد لاغری و نظرات گسترده در مورد ساختار بدن باعث شده است که نارضایتی از بدن و تصویر بدنیِ منفی میان جامعه و به خصوص در زنان بسیار شایع شود. تصویر بدنی در واقع ادراک فرد از اندازه و تناسب بدن است که با تفکر و احساس و دیدگاه سایر افراد نسبت به بدن او همراه می‌شود و دارای ساختار چند بعدی است که شامل دو بخش مستقل: ادراکی (تخمین اندازه بدن) و دیدگاهی (شناخت و احساس فرد نسبت به بدن) است. شیوع نارضایتی از بدن یک نگرانی عمده محسوب می‌شود، چراکه با اختلالات و نقص‌های روانی مانند کاهش عزت نفس، افسردگی، اضطراب اجتماعی، اختللات خوردن، اختلالات جنسی و بیماری‌های مربوط به بدشکلی بدن در ارتباط است.
از درمان‌های قدیمی برای اختلالات تصویر بدنی، بیشتر درمان‌های رفتاری-شناختی و دارودرمانی بوده است. ولی با توجه به وقت‌گیر بودن، گران بودن و داشتن عوارض جانبی این روش‌ها ، امروزه ورزش و فعالیت جسمی به عنوان یک روش درمانی ، بیشتر مورد توجه قرار گرفته است. تحقیقات زیادی در مورد نقص تصویر بدنی و روش‌های درمانی آن مطرح شده است. از جمله این تحقیقات می‌توان به تحقیق فیشر و تامسون اشاره کرد که به بررسی تاثیر ورزش‌های استقامتی بر تصویر بدنی افراد پرداخته‌اند.
تقریبا با همان اندازه که عوامل جسمانی بر سلامت اثر دارند، خوشبینی و بدبینی نیز موثراند. اغلب مردم تصور می‌کنند که سلامت جسمانی یک موضوع کاملا فیزیکی است و به وسیلۀ ساختار بدنی، عادات به سلامت و این که چه اندازه از میکروب دوری می‌کنید، تامین می‌شود. آنها معتقدند که تا حد زیادی ساختار فیزیکی نتیجۀ ژن‌ها است؛ گرچه می‌توان آن را با تغذیۀ مناسب، ورزش، دوری جستن از کلسترول، چک‌آپ‌های منظم و با استفاده از کمربندهای ایمنی، تقویت کرد. می‌شود با استفاده واکسیناسیون، بهداشت شدید، روابط جنسی سالم، اجتناب از تماس با افرادی که سرماخورده‌اند، سه‌بار مسواک‌زدن روزانه و … از بیماری دوری جست. وقتی سلامتی شخص مختل می‌شود، دلیلش می‌تواند این باشد که او ساختار جسمانی ضعیف یا بهداشت نامناسب داشته یا شدیدا مورد هجوم میکروب‌ها، قرار گرفته باشد؛ این دیدگاه قراردادی، عوامل اساسی سلامت و شناخت متعارف را حذف می‌کند. سلامت جسمانی، چیزی است که ما احتمالا می‌توانیم برآن، بیش از آن چه تصور می‌شود، کنترل داشته باشیم. برای نمونه: طرز تفکر ما بر روی سلامت‌مان اثر می‌گذارد. افراد خوشبین کمتر از افراد بدبین به امراض عفونی متبلا می‌شوند. افراد خوشبین از افراد بدبین سالم‌ترند. در افراد خوشبین، سیستم ایمنی قوی‌تر است. شواهد و مدارک نشان میدهد که افراد خوشبین از افراد بدبین بیشتر عمر می‌کنند.
با یادگرفتن مجموعه‌ای از مهارت‌های جدید ” خوشبینی آموخته شده “، شما می‌توانید در طول روز، هر وقت که احتیاج داشتید، از آنها استفاده کنید. در حال حاضر، شواهد نشان می‌دهند که با این موارد، سلامت‌تان بهبود خواهد یافت؛ به‌علاوه، شما خواهید توانست از این مهارت‌ها مشترکا با افرادی که آنها را دوست دارید، بهره بگیرید. همچنین از علوم جدیدی برخوردارمی‌شوید که می‌توانند در کنترل شخصی شما، مفید واقع گردند. دکتر سلیگمن می‌گوید: خوشبینی آموخته شده، یک کشف مجدد “قدرت مثبت اندیشی” نیست؛ به عبارت دیگر، خوشبینی آموخته شده که باعث می شود انسان با دید مثبت به مسائل نگاه کند، چیزی نیست که بخواهیم مجددا آن را کشف کنیم. مهارت‌هایی که در ایجاد خوشبینی مفیدند، صرفا بازی با کلمات نیستند و این‌طور هم نیست که به خود، چیزهای مثبتی را تلقین کنیم. ما در طول زندگی، آموخته‌ایم، مثبت‌اندیشی‌هایی که به خود القا می‌کنیم، یا اصلا اثر ندارند یا تاثیر بسیار کمی می‌گذارند. مهم این است زمانی که شکست می‌خوریم، فکر می‌کنیم و در این تفکر، از نیرویی کمک می‌گیریم که منفی نیست. چیزهای مخربی که هنگام برخورد با مشکلات به خود می‌گوییم، تغییر می‌دهیم و این مهارت، کانون خوشبینی است؛ به عبارت دیگر، ما یاد می‌گیریم وقتی که با مشکلی مواجه شدیم، فکر کنیم البته نه یک فکر منفی، بلکه با مهارت‌هایی که به دست آورده‌ایم، سعی می‌کنیم از راه کارهای سازنده و نه مخرب، بهره بگیریم؛ مثلا اگر اتفاق ناگواری رخ داد، به جای این که به خود بگوییم: ” من آدم بدبختی هستم، همیشه اتفاقات بد برای من پیش می‌آید…” سعی می‌کنیم با جستجوی راه حل مناسب، خود را نبازیم و به خود بگوییم: ” مهم نیست، شاید صلاح من در آن باشد، زندگی همین است و من می‌توانم از پس آن برآیم.”
تقریبا با همان اندازه که عوامل جسمانی بر سلامت اثر دارند، خوشبینی و بدبینی نیز موثراند. اغلب مردم تصور می‌کنند که سلامت جسمانی یک موضوع کاملا فیزیکی است و به وسیلۀ ساختار بدنی، عادات به سلامت و این که چه اندازه از میکروب دوری می‌کنید، تامین می‌شود. آنها معتقدند که تا حد زیادی ساختار فیزیکی نتیجۀ ژن‌ها است؛ گرچه می‌توان آن را با تغذیۀ مناسب، ورزش، دوری جستن از کلسترول، چک‌آپ‌های منظم و با استفاده از کمربندهای ایمنی، تقویت کرد. می‌شود با استفاده واکسیناسیون، بهداشت شدید، روابط جنسی سالم، اجتناب از تماس با افرادی که سرماخورده‌اند، سه‌بار مسواک‌زدن روزانه و … از بیماری دوری جست. وقتی سلامتی شخص مختل می‌شود، دلیلش می‌تواند این باشد که او ساختار جسمانی ضعیف یا بهداشت نامناسب داشته یا شدیدا مورد هجوم میکروب‌ها، قرار گرفته باشد؛ این دیدگاه قراردادی، عوامل اساسی سلامت و شناخت متعارف را حذف می‌کند. سلامت جسمانی، چیزی است که ما احتمالا می‌توانیم برآن، بیش از آن چه تصور می‌شود، کنترل داشته باشیم. برای نمونه: طرز تفکر ما بر روی سلامت‌مان اثر می‌گذارد. افراد خوشبین کمتر از افراد بدبین به امراض عفونی متبلا می‌شوند. افراد خوشبین از افراد بدبین سالم‌ترند. در افراد خوشبین، سیستم ایمنی قوی‌تر است. شواهد و مدارک نشان میدهد که افراد خوشبین از افراد بدبین بیشتر عمر می‌کنند.
با یادگرفتن مجموعه‌ای از مهارت‌های جدید ” خوشبینی آموخته شده “، شما می‌توانید در طول روز، هر وقت که احتیاج داشتید، از آنها استفاده کنید. در حال حاضر، شواهد نشان می‌دهند که با این موارد، سلامت‌تان بهبود خواهد یافت؛ به‌علاوه، شما خواهید توانست از این مهارت‌ها مشترکا با افرادی که آنها را دوست دارید، بهره بگیرید. همچنین از علوم جدیدی برخوردارمی‌شوید که می‌توانند در کنترل شخصی شما، مفید واقع گردند. دکتر سلیگمن می‌گوید: خوشبینی آموخته شده، یک کشف مجدد “قدرت مثبت اندیشی” نیست؛ به عبارت دیگر، خوشبینی آموخته شده که باعث می شود انسان با دید مثبت به مسائل نگاه کند، چیزی نیست که بخواهیم مجددا آن را کشف کنیم. مهارت‌هایی که در ایجاد خوشبینی مفیدند، صرفا بازی با کلمات نیستند و این‌طور هم نیست که به خود، چیزهای مثبتی را تلقین کنیم. ما در طول زندگی، آموخته‌ایم، مثبت‌اندیشی‌هایی که به خود القا می‌کنیم، یا اصلا اثر ندارند یا تاثیر بسیار کمی می‌گذارند. مهم این است زمانی که شکست می‌خوریم، فکر می‌کنیم و در این تفکر، از نیرویی کمک می‌گیریم که منفی نیست. چیزهای مخربی که هنگام برخورد با مشکلات به خود می‌گوییم، تغییر می‌دهیم و این مهارت، کانون خوشبینی است؛ به عبارت دیگر، ما یاد می‌گیریم وقتی که با مشکلی مواجه شدیم، فکر کنیم البته نه یک فکر منفی، بلکه با مهارت‌هایی که به دست آورده‌ایم، سعی می‌کنیم از راه کارهای سازنده و نه مخرب، بهره بگیریم؛ مثلا اگر اتفاق ناگواری رخ داد، به جای این که به خود بگوییم: ” من آدم بدبختی هستم، همیشه اتفاقات بد برای من پیش می‌آید…” سعی می‌کنیم با جستجوی راه حل مناسب، خود را نبازیم و به خود بگوییم: ” مهم نیست، شاید صلاح من در آن باشد، زندگی همین است و من می‌توانم از پس آن برآیم.”
این آزمون حدود ۲۰ دقیقه زمان نیاز دارد. از نتیجه آزمون عکس بگیرید و برای خود نگهدارید.
در خصوص شناخت خود ، تحلیل نتیجه این آزمون و آموختن مهارت هایی که خوشبینی شما را تقویت کند می توانید با دکتر سینا یاوریان تماس بگیرید.
می توانید بعد از انجام تست و مشاهده نتیجه به این صفحه برگردید و ویدیوهای زیر را در زمینه بدبینی و خوشبنی مشاهده نمایید. پیشنهاد می کنیم که این ویدیوها را پیش از انجام تست مشاهده نکنید.
شروع آزمون
یکی از دو گزینه را برای هر سوال برگزینید:
آزمون شخصیت NEO(فرم کوتاه)
شخصیت یک سری از ویژگی های آدمی است که در طول زمان پایدار می ماند. وقتی می گوییم فلانی شخصیت مهربانی دارد منظورمان این است که او در بیشتر زمان ها و تقریبا همیشه مهربان است.
پرسشنامه NEOPI-R یکی از آزمون های شخصیتی است که بر اساس تحلیل عوامل ساخته شده است و از جدیدترین ابزارها در زمینه شخصیت است که توسط مک کری و کوستا در سال ۱۹۸۵ تحت عنوان پرسشنامه شخصیتی NEO معرفی شد.
این آزمون، فرم کوتاه ۶۰ سوالی می باشد که ۵ عامل شخصیت را می سنجد.
پنج عامل اصلی شخصیت عبارتند از : روان نژندی ، برونگرایی ، انعطاف پذیری ، دلپذیر بودن ، مسئولیت پذیری و با وجدان بودن.
یادتان باشد که معمولا هر چه نمره شما و همسرتان به هم شبیه تر باشد، شما بهتر با هم کنار می آیید. البته مسلما همیشه هم این طور نیست!
پاسخ‌های آزمون بر روی مقیاس ۵ درجه ای (کاملاً موافقم، موافقم ، تا حدودی، مخالفم و کاملاً مخالفم) تنظیم شده است.
انجام آزمون حدود ۱۵ دقیقه زمان می‌گیرد و لازم هست به همه سوالات پاسخ دهید.
پیشنهاد می‌شود اگر از گوشی موبایل استفاده می‌کنید، گوشی را افقی بگیرید.
اکنون آزمون را در آرامش آغاز کنید .
آزمون ذهن زنانه - ذهن مردانه
شما به چند سوال پاسخ نداده اید!
باشهتست مغز زنانه و مغز مردانه از کتاب “چرا مردان گوش نمی دهند و زنان نمی توانند نقشه بخوانند” نوشته “باربارا و آلن پیز” ترجمه ” ناهید رشید و نسرین گلدار”در این سایت درج شده است.
برای آشنایی بیشتر مطالب زیر را نیز مطالعه نمایید:
گونه های یکسان ، دنیاهای متفاوت
چرا مردان گوش نمی دهند و زنان نمی توانند نقشه بخوانند
